Η Δάφνη (deadendmind) και ο Δημήτρης (olrandir) πήγανε μια βόλτα στη λεβεντογέννα και σαν καλά παιδιά (που είναι!) στείλανε τις εμπειρίες τους με το φαγητό και τις καταπληκτικές φωτογραφίες τους.
(Γκουχ – στείλε κι εσύ, μην ξεχνιέσαι)
Με τα μαύρα τα γράμματα ο Δημήτρης γράφει και με τα πράσινα η Δάφνη βοηθάει.
—————————————
Είχαμε ακούσει πολλά καλά για το φαΐ της Κρήτης. Συνηθισμένοι βέβαια από τους Έλληνες που με κάθε ευκαιρία επευφημούν τον τόπο τους (και δη τους Αθηναίους που δεν μένουν πια στον «τόπο τους»), δεν δίναμε και πολύ βάρος -ή τουλάχιστον όχι περισσότερο απ’ότι δίναμε σε όσους λέγανε για τα γραφικά χωριά (χωρίς ηλεκτρισμό) και τα μαγευτικά τοπία (που ερημοποιούνται κάθε καλοκαίρι). Εγώ έδινα γιατί πέρασα κάποιες μέρες στα Χανιά πριν μερικά χρόνια, με τις καλύτερες γευστικές εντυπώσεις.
Φτάσαμε λοιπόν στο Ηράκλειο και μας πρότεινε η εξαιρετική ξεναγός και φιλόξενη εντόπια κάτοικος Ζαχαρένια να πάμε για μεσημεριανό στο «Λίγο κρασί, λίγο θάλασσα…». Πρόκειται για μια κλασσική ψαροταβέρνα, σαν αυτές που βλέπεις σε όλη την Ελλάδα: δίπλα στην κίνηση του λιμανιού, χάρτινα τραπεζομάντηλα, γκαρσόνια που με κάποιο μαγικό τρόπο μεταφέρουν 15 πιάτα ταυτόχρονα, και οικογένειες με παιδιά που φωνάζουν. Η πατατοσαλάτα που παραγγείλαμε για ορεκτικό όμως μας εντυπωσίασε: ανακατεμένη με λίγη σκορδαλιά που τις έδινε μια σπιρτάδα στη γεύση (άλλα ίσα-ίσα για να μη γίνει πολύ βαριά) μας ξάφνιασε πολύ ευχάριστα, και το ίδιο συνέβη και με τους κολοκυθοκεφτέδες και το φρέσκο φαγκρί που φάγαμε. Το μεγάλο σοκ όμως ήρθε όταν τελειώσαμε το φαγητό, και πήραμε μια πρώτη γεύση από αυτό που καταλάβαμε μετά ότι είναι standard στην Κρήτη: το κέρασμα στο τέλος.
Μας φέρανε: τραγανούς λουκουμάδες με μέλι και μια τεράστια μπάλα παγωτού, γλυκό τριαντάφυλλο, γλυκό του κουταλιού βύσσινο, ένα πιάτο καρπούζι, και βέβαια ένα μπουκαλάκι ρακή με δυο ποτηράκια. Κι αν ήμασταν χορτασμένοι, με τέτοιες λιχουδιές μπροστά σου δεν μπορείς να μη φας κι άλλο! Η φωτογραφία είναι από τη δεύτερη φορά που πήγαμε, με ελαφρώς διαφορετικά γλυκά.
Ακόμα κι έτσι βέβαια, κλίναμε να θεωρήσουμε πως είναι εξαίρεση, πως δε γίνεται να είναι όλα τα φαγητά τόσο νόστιμα. Κάπου τη δεύτερη μέρα αρχίσαμε να συνειδητοποιούμε τη γαστρονομική εμπειρία που βιώνουμε, κι αρχίσαμε να τραβάμε φωτογραφίες. Αυτή η καθυστέρηση είναι και ο λόγος για τον οποίο δεν έχουμε εικόνες της υπέροχης σφακιανής πίτας. Ααααχ, η Σφακιανή πίτα…
Το ξενοδοχείο μας δεν είχε πρωινό, αλλά καταλήξαμε να το θεωρούμε προσόν αυτό αφού μας έδινε τη δικαιολογία να τιμούμε καθημερινά το Le Petit Paris (κοντά στην πλ. Ελευθερίας), του οποίου τα κρουασάν μπορούν να περιγραφούν ως αμαρτωλές απολαύσεις με ζουμερή σοκολάτα ή γλυκιά κρέμα ζαχαροπλαστικής, σε μέγεθος αντρικού μπράτσου (κυριολεκτώ, έκανα τη σύγκριση κι ήταν ίσως λίγο μεγαλύτερο το κρουασάν -είμαι κι αγύμναστος!) Είχε κι άλλα (πρέτζελ, μηλόπιτα, κλπ) που δεν δοκιμάσαμε γιατί την Κυριακή ήταν κλειστό. Το κρατάμε για την επόμενη φορά!
Στα κυρίως πιάτα, το τσουμπλέκι που γευτήκαμε στο νότιο Ρέθυμνο ήταν σαν ratattouille μαζί με χοιρινό, αλλά μερικές κλάσεις ανώτερο αφού ψήθηκε σε κιούπι στο φούρνο κι είχε κι αγνά κρητικά μπαχαρικά να το συμπληρώνουν.
Το κρέας έλιωνε στο στόμα και τα λαχανικά το συνόδευαν εξαιρετικά. Το δικό μου ήταν μπουκιές κοτόπουλου με πατάτες, τυρί και ψιλοκομμένη πιπεριά. Κοτόπουλο Σπέσιαλ στο Κιούπι. Πολύ ωραίο κι αυτό! Έχω να σημειώσω ότι ακόμα και τα μέρη που μου φαίνονταν τουριστικά και είχα μια αμφιβολία για το πώς θα είναι η ποιότητα του φαγητού, ήταν φοβερά και διαψεύστηκα πανηγυρικά!
Και περνάμε στο αποκορύφωμα του ταξιδιού, την υπερπαραγωγή του Ηρακλείου: το καφέ Ουτοπία. Ήταν το πρώτο καφέ που κάτσαμε την Παρασκευή το απόγευμα, και μας άρεσε τόσο που ξαναπήγαμε και τη Δευτέρα για repeat performance. Την πρώτη μέρα απολαύσαμε το περίφημο fondue σοκολάτας του, το οποίο μας επαινούσαν φίλοι και γνωστοί από όλη την Ελλάδα. Το fondue «δύο ατόμων» γέμισε ικανοποιητικά τα στομάχια τριών! Έρχεται σε μια ειδική πιατελίτσα με μια τρύπα στη μέση όπου μπαίνει κερί ρεσώ, κι από πάνω το μπωλ με την -υπέροχη, λιωμένη- σοκολάτα. Γύρω από αυτό, διάφορες λιχουδιές για να τις βουτάς στη σοκολάτα. Φρούτα (φράουλα, μπανάνα, κεράσια), τριμμένοι ξηροί καρποί, καρύδα, κλπ. Σε ξεχωριστά πιατάκια έρχονται και γκοφρέτες, αφράτη βάφλα σε κομμάτια και σου με κρέμα. Δεν περιγράφεται με λόγια το πόσο ωραίο ήταν!
Στο encore της Δευτέρας γεύτηκα τη ζεστή σοκολάτα τους. Συνηθισμένος από τα Αθηναϊκά καφέ (όπου παραγγέλνω πικρή σοκολάτα και μου φέρνουν μια που «πικρίζει»), ζήτησα μια πικρή. Όσο πικρή μπορεί να μου την κάνει. Μου έφερε μια πικρή. Χρειάστηκα 6 κουταλάκια ζάχαρης για να την τελειώσω (και τη συμβολή δεύτερου ατόμου). Ήταν με διαφορά η πιο decadent απόλαυση που έχω γευτεί ποτέ. Περάσαμε ίσως ένα δίωρο απλώς απολαμβάνοντας τις διακοπές μας, τη σοκολάτα και τα βουτήματα που μας φέρανε στην εταζέρα σήμα κατατεθέν του μαγαζιού. Η εταζέρα ήταν πολύ εντυπωσιακή, θα τη δεις και στις φωτογραφίες. Στον κατάλογο του μαγαζιού έχει ειδικές οδηγίες για την εταζέρα. Τα βουτήματα τα κερνάει το μαγαζί, αλλά μόνο αν τα κρατάς σκεπασμένα με το κάλυμμα. Αν τα αφήσεις ξεσκέπαστα σε χρεώνουν. Η σοκολάτα ήταν απίστευτα πηχτή και βαριά. Να φανταστείς (εγώ που με πειράζει ο καφές), είχα συμπτώματα καφεΐνης μετά από την κατανάλωση 1/3 από αυτή τη σοκολάτα. Τόσο τούρμπο!
Γενικά, έχουμε να πούμε τα καλύτερα για το φαγητό στην Κρήτη (και για την ίδια την Κρήτη)! Ανυπομονούμε να ξαναπάμε!
——————————————————
ΕΙΠΑΝ ΚΑΙ ΕΛΑΛΗΣΑΝ:
Δάφνη (deadendmind)
posterous * twitter
Δημήτρης (olrandir)
website * twitter
——————————————————
Με λίγα λόγια στο Πας Μαγειρεύοντας με τη Σοφία (θεία είμαι εδώ, Σοφία εκεί) φτιάχνω απλές συνταγές που χρησιμοποιούν προϊόντα Hellmann’s. Τις συνταγές δημιούργησε η ομάδα των Chef της Hellmann’s. Οι συνταγές και τα βίντεο υπάρχουν στο 
Και φτάνουμε στο καλύτερο – και ολίγον σουρεάλ – όλων. Παιδιά ήμουν εγώ στη μέση και γύρω γύρω υπήρχαν μιλιούνια άνθρωποι επαγγελματίες και ειδικοί που τρέχαν πάνω κάτω. Και το καλύτερο; Όταν πήγαινα να κάνω κάτι άλλο, π.χ. να πλύνω κάνα πιάτο με μάλωναν. Οπότε το σουρεάλ σκηνικό ήταν ως εξής: Καθόμουν όρθια και γύρω γύρω είχαμε ανθρώπους να ντύνουν, να γδύνουν, να βάφουν, να χτενίζουν, να περνάνε καλώδια μέσα από τα ρούχα, να στηρίζουν κάμερες, να αναβοσβήνουν φώτα, να συμμαζεύουν την κουζίνα, να πλένουν πιάτα, να με φωτομετράνε (το ‘μαθα κι αυτό), να αλλάζουν φίλτρα, να σηκώνουν κάτι κάμερες διακόσια κιλά, να ελέγχουν ότι δεν ξεχνάω, να γελάνε πνιχτά και ενίοτε φωναχτά (καλά αυτό δεν είναι δουλειά) και να φωνάζει cut ο σκηνοθέτης μας (που αυτό ΕΙΝΑΙ δουλειά).
Το θέμα με την πάστα
Το θέμα με τα κλάμματα