Είναι πρόβλημα και το ξέρω.
Ο μπαμπάς μου το φέρει βαρέως που δεν τρώω ψάρια. Βέβαια μιλάμε για τον άνθρωπο που τρώει ΚΑΙ το κεφάλι ρουφώντας ηχηρά και με άπειρη ευχαρίστηση (υποπτεύομαι ότι μου έχει αφήσει τραύματα).
Κοντινοί μου άνθρωποι και φίλοι έχουν σηκώσει τα χέρια ψηλά. Ο άνθρωπος μου με δουλεύει κάθε φορά και όταν μου προτείνει ψάρι μου πετάει και ένα «θα σου το καθαρίσω άμα θες» (ωραίος;)
Θα ακουστεί ηλίθιο αλλά σας το ορκίζομαι, μπορεί να έχετε ψάρι που ΟΡΚΙΖΕΣΤΕ και κάνετε και το σήμα των Ναυτοπροσκόπων ότι δεν έχει κόκκαλα. Μη σας ανησυχεί. ΕΓΩ θα τα βρω. Έχω βρει κόκκαλο ΚΑΙ σε κονσέρβα τόνο. Σοβαρά.
Εξοργίζομαι όταν γίνεται η εξής συζήτηση που την κάνω κάθε φορά που κάποιος θέλει να μου αποδείξει ότι είμαι υπερβολική.
– Φάε δεν έχει κόκκαλα
– Καθόλου;
– Έχει μόνο ένα στη μέση και κάτι μεγάλα
ΑΡΑ ΕΧΕΙ κόκκαλα, μη λέμε ό,τι να ‘ναι εντάξει; (μιλάμε είμαι παθιασμένη με το θέμα)
Βέβαια δεν τα αποφεύγω και τελείως αλλά έχω κάποιους πάγιους και απαράβατους κανόνες.
Τα μόνα ψάρια που τρώω πρέπει να είναι
ΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΗΣ
Έχω διαπιστώσει ότι τα άτιμα τα ποταμίσια έχουν κόκκαλα ακόμα και στη μύτη.
ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΟΥ ΜΕΓΕΘΟΥΣ
Μέχρι τα 22 μου δεν έτρωγα καθόλου. Μετά το έριξα στα μεγάλα. Άνω των 20 εκατοστών τουλάχιστον για να βλέπω τί τρώω.
ΣΚΕΤΟ
Βάλε μπροστά μου ψάρι με σάλτσα ή ψαρόσουπα. Δεν υπάρχει ούτε μία στο εκατομμύριο να το φάω. Σε επίσημο τραπέζι. Στην πρώτη επίσκεψη στη μέλλουσα πεθερά. Με το αφεντικό μου. Όπου να ‘ναι απροβλημάτιστη θα φάω ψωμί.
Από την άλλη δώσε μου θαλασσινό και πάρε μου την ψυχή. Τρώω μέχρι και τα όστρακα που τα καταπίνεις ζωντανά.
Εσείς έχετε κανα πρόβλημα έτσι με το φαί;
———————————————–
Η φωτογραφία είναι από τον Mr.T in DC
Είναι πολύ ανόητοι όσοι προσπαθούν να σε «παραπλανήσουν» ότι το ψάρι δεν έχει κόκαλα.
Το ψάρι έχει κόκαλα.
Τα βγάζουμε.
Το τρώμε και το απολαμβάνουμε.
Είναι τόσο απλό.
Και είναι κρίμα να χάνεις ένα τόσο σπουδαίο φαγητό για κάτι τόσο ασήμαντο όσο μερικά κοκαλάκια.
Σοφία, ένα θα σου πω: φέτος στην Αμοργό αναστέναξαν τα κατσικάκια και τα μοσχαράκια με την επίσκεψή μας. Και τώρα που το σκέφτομαι, το ίδιο είχε συμβεί και στη Μυτιλήνη και στη Μήλο και στην Πάτμο και στην Κεφαλλονιά. Και αναφέρω ΠίτηδεΣ τα νησιά, γιατί έχει άλλη χάρη να επισκέπτεσαι καλοκαιριάτικα τα νησιά και να επιμένεις στις γνωστές σου… κρεασιόν.
Εγώ πάλι που έχω κινδυνεύσει να πεθάνω από ψαροκόκκαλο, μπορώ να σου πω ότι έχω ταχθεί στον αφανισμό τους: ΘΑ ΤΑ ΦΑΩ ΟΛΑ!! ( τα ψάρια, όχι τα κόκκαλα, εδώ προσέχουμε)
Γενικά είμαι πολύ περίεργη στο φαγητό και πιο μικρή ακόμα περισσότερο. Δεν μπορούσα ας πούμε να έχει μαϊντανό μέσα το μπιφτέκι, δεν το έτρωγα.
Επίσης δεν δοκιμάζω εύκολα κι αν κάτι νομίζω πως δεν θα μου αρέσει σπάνια μπαίνω στον κόπο να το δοκιμάσω.
Εκεί που όλος ο κόσμος παθαίνει σοκ είναι όταν λέω ότι δεν τρώω φέτα (μόνο στην τυρόπιτα) και μακαρόνια, μεταξύ άλλων.
πωπω μεγάλο πρόβλημα τα ψάρια!
Δε μπορώ ρε παιδί μου, να έχω άγχος για κάθε μπουκιά!!!
Μόνο:
γλώσσες
συναγρίδα (για ψαρόσουπα)
Καλά, ρεβίθια == εμετός!
Σε καταλαβαίνω απόλυτα! Μόλις περιέγραψα τη δική μου σχέση με τα ψάρια http://tinyurl.com/28yzsqn και πιστεύω πως καθορίζεται από τα κοινά μας βιώματα!
Pingback: Γενέθλιο γεύμα στο Ηράκλειο | Herb’s Garden, Λατώ Boutique Hotel | Digital Scullery
αρα τρως ψαρι υπο καποιες προυποθεσεις.. μια χαρα τοτε, μη μιλας καθολου!
εγω δε το τρωω καθολου!! οχι για τα κοκαλα, χεστηκα..! δεν μου αρεσει!! για την ακριβια αηδιαζω μονο που το βλεπω..! να το μυρισω δεν το συζηταω!! οποτε χανω πολυτημες βιταμηνες,το ξερω..αλλα δεν μπορω να κανω αλλιως..αν το φαω θα κανω εμετο!!!
Pingback: wallpaper.temancerita.com
Χα! Δεν το’χα πάρει χαμπέρι το αρθράκι, τώρα το είδα. Μέχρι τα 25 μου έτρωγα μόνο τις ουρές από τα ψάρια – ενίοτε, αλλά πολύ ενίοτε, καμιά μικρή μικρή, τοσοδούλα αθερινούλα (ξέρεις, απ’αυτές που θες μικροσκόπιο για να τις εντοπίσεις). Αφενός το πρόβλημα με τα κόκκαλα που βρίσκονται ΠΑΝΤΟΥ, αφετέρου το ότι εγώ έτρωγα σαν τον Γιουσέιν Μπολτ και δεν είχα υπομονή να καθαρίζω, άσε το ότι μας είχαν ταράξει στις γόπες που πολύ πικρίζουν (ήμαστανε φτωχική οικογένεια, τι να κάμωμεν) ή που τα’κανε και καλά στο γκριλ με λαδολέμονο και ήταν η χαρά του να τρως φελιζόλ. Οι απειλές «θα πάθουν τα μάτια σου» δεν με τρομάζαν – ακόμα και όταν μου φόρεσαν τα πατομπούκαλα, δεν πτοήθηκα. Το ότι τα παιδάκια στην Αφρική, μαρή αρκούδα, πεινάνε κι εσύ δεν τρως ψάρι – ούτε αυτό με συγκινούσε. Ψαρόσουπα δεν έτρωγα γιατί τι να σου φτουρίσει η σούπα, δεν είναι φαγητό εξάλλου, είναι γνωστό.
Σε τσακίρ κέφι καταστάσεις (=είμαι σε δίαιτα), έτρωγα γλώσσα αλλά κι αυτό με το ζόρι λόγω αγευσιάς.
Μετά ήρθα στην Αγγλία και έπρεπε να μάθω να μαγειρεύω τα βασικά, σιγά μην καθόμουν ν’ασχολιόμουν με ψάρια.
Και μετά ήρθα Λονδίνο. Και με έβγαλε πελάτης για φαγητό. Και με πήγε σε σούσι. Μάης του 06 ήταν θυμάμαι. Είχε ήλιο. Εκτός το ότι έγινα ρεζίλι που δεν ήξερα να πιάσω τα ξύλα (σιγά, και τα χέρια τι μας τα δώσανε, μόνο για να μουτζώνουμε;) πήρα για ΠΡΩΤΗ (και τελευταία) φορά τη μάνα μου τηλέφωνο και της ανακοίνωσα ότι τρώω ωμό ψάρι και την έχω ακούσει από τη γεύση. Σιωπή στο τηλέφωνο. Το βράδυ με πήρε να μου πει ότι με ξεμάτιασε.
Έκτοτε, έχω βρει κάτι πολύ ωραία φιλέτα σολωμού και τόνου στο σουπερμάρκετ. Χωρίς κόκκαλα. 3 λεπτά στο αντικολλητικό. Ούτε λάδια, ούτε ξύδια, ούτε λεμόνια, ούτε μαγιονέζες. Γιατί είμεθα και purists και θέμε να καταλαβαίνουμε τη γεύση αυτού που τρώμε, όχι των παραφερναλίων. Τουλάχιστον 1 φορά τη βδομάδα, συν κάτι σούσια και κάτι θαλασσινά και δε συμμαζεύεται.
Όταν πάω πίσω, με παίρνει η μάνα μου τηλέφωνο την παραμονή και ρωτάει τι να πάρει να μαγειρέψει. Ψάρια, της λέω. Ψαρόσουπα της ζήτησα προχτές (με βρίσαν όλοι γιατί είχε χτυπήσει 28 βαθμούς 28η Οκτώβρη και ήθελα σούπα εγώ).
Η άτιμη η ξενιτιά φταίει. Που μας μαθαίνει ότι υπάρχουν κι άλλα ψάρια εκτός από γόπα, μαρίδα και κοκκινόψαρο και που δεν έχουν κόκκαλα και που δεν χρειάζεται να τα ψήνεις μία ώρα.
Επίσης τώρα τρώω σουβλάκι με γύρο που δεν έτρωγα ΠΟΤΕ.
Και το κρέας μου τώρα το τρώω medium rare και τα παθαίνει 10-10 τα εγκεφαλικά η μαμά που το βλέπει αιματηρό και ζουμερό το μπριζολίδι.
Pingback: Ψητές σαρδέλες φούρνου – από τα χεράκια του μπαμπά μου ♥ | TasteFULL | Συνταγές εμπιστοσύνης
Pingback: NMNH Spotted Fish - Washington Picture | Washington Informer